Ընկերնե՞ր: Վերջին մի քանի տարում սկսել եմ չհավատալ այս բառին....Կա՞ն ընկերներ, իհարկե կան ,,նրանք շատ են , բայց համարյա ոչ մեկը հավատարիմ, անկեղծ ու նվիրված չէ, կամ էլ այդպիսի ընկերներ դեռ ինձ չեն հանդիպել այս կյանքում:Լավ է ,երբ ունենում կողքիդ մեկին ում հետ կարող ես քեզ ազատ զգալ , կարող ես նրան վստահել, սիրել ու հարգել նրան , սովորում ես գնահատել մարդկանց , բայց գալիս է մի պահ երբ հասկանում ես , որ մենակ մնացիր , որ այն մարդը ում վստահում էիր,քո թիկունքից հարվածեց և առանց մի պահ վարանելու մոռացավ ու ուրացավ ամեն ինչ: ՈՒ այդ պահին ապրում ես շատ մեծ հիասթափություն , դատարկվում ես , ու անկախ քեզնից չարությամբ ես լցվում բոլորի դեմ : Ախր ամեն ինչ մի վայրկյանում հոդս է ցնդում , ու հենց այդ պահից աշխարհին ուրիշ աչքերով ես նայում: ՈՒ իչքան ցավալի է դա , հասկանալ , որ այն մարդը ում վստահում էիր բոլորից ավելի նա ուղղակի գնաց... ճիշտ է ամենալավ ընկերը մայրն է , բայց կան բաներ , որ չես կարող մորդ հետ կիսվել" Իհարկե կան լավ ընկերներ , հավերժական ընկերներ ու նրանց առաջ ես խոնարհվում եմ անկեղծորեն: Հարգում եմ նման մարդկանց: Ես իմ ամբողջ կյանքը փորձում եմ այնպես ապրել , որ լինեմ իսկական լավ ընկեր:Սիրելիներս երբեք մի նեղացրեք ձեր ընկերներին , առանց նրանց ինչպես նաև առանց սիրո կյանքը գույներ չունի:
|