Հիշում եմ երբ փոքր էինք , իչքան էինք իրար նայում: Անընդհատ իրար նայող մեր հայացքները իրարից հեռացնում էինք , երբ հանկարծակի իրար էին հանդիպում նրանք: Եվ քանի որ փոքր էինք ու բան չէինք հասկանում , ես մի օր որոշեցի , որ սիրում եմ քեզ : Ու այդպես էլ , որոշեցի ասել քեզ դրա մասին: Իհարկե առաջին քայլը առանց հասկանալու ես արեցի: Եկա քեզ մոտ , կանգնեցի կողքիդ ու ասացի < Գիտես? Ես քեզ միտեսակ սիրում եմ >: Եթե հիմա ծիծաղով ենք հիշում այդ բառերը , այն ժամանակ նրանք մեծ ոը մաքուր արժեք ունեին : Իսկ դու ասացիր , որ ինձ չես սիրում : Հիշում ես չէ? Ես հիշում եմ , ոնց էի քեզ վրա ջղայնացել:
Բայց ախր դու ինձ անընդհատ նայում էիր է...հիշում ես որ իրար կողք էինք նստում? Ես քեզ նկարներ էի նկարում ու տալիս , դու էլ ինձ: Հիշում ես չէ? Ախր այդ հիանալի տարիները ոնց կարաս մոռանաս?...
Ամեն ինչ անում էինք , որ դպրոցական կազմակերպված խաղերին իրար ձեռք բռնեինք: ՈՒ էտպես էլ լինում էր... Մենք միշտ իրար հետ էինք, միշտ:
Ու թեկուզ հիմա անցել են երկար տարիներ , հիմա մենք հասուն ենք , բայց էլի սովորում ենք նույն դպրոցում , նույն դասարանում: Ու էլի նույն գիժն ենք:
Հիմա դու էլ ես գտել քո կեսին , ես էլ : Հիմա դու ինձ համար իսկական ընկեր ես ում կարող եմ ամեն բան վստահել ու կիսվել, բայց ես չեմ ուզում ու չեմ կարող մոռանալ մեր գունեղ տարիները :
Հիմա ես էլի քեզ շատ եմ սիրում , ուղղակի , որպես իսկական եղբայր...իսկական ընկեր...
| 
Главная 
