Գրեթե մի տարի էր անցել ձեր բաժանումից:Նախքան բաժանումն անդադար շարունակվում էին պարտադիր դարձած կռիվները, որոնց հիմնական պատճառը խանդն էր:Նա թույլ չէր տալիս կիսաշրջազգեստ հագնել, սոց. ցանցերում լինել, դասարանի տղաների հետ շփվել, ընկերուհիների հետ խնջույքների գնալ:Դու արդեն համակերպվել էիր դրանց հետ, թողնում էիր ամեն ինչ, անգամ մորդ էիր դեմ գնում, պարապմունքներիդ փոխարեն նրա հետ հանդիպում ու լաց  լինելով անքուն գիշերներ անցկանցում:

 Սկզբում ամեն ինչ լավ էր, դուք ծանոթացաք սոց. կայքի միջոցով:Նա սիրահարվեց,սիրահարվեցիր նաև դու:Ամեն բան լավ էր, դուք երկուսդ էլ երջանիկ էիք, անհոգ:Ամռանը երկուսիդ ծնողներն էլ մեկնում են Ռուսաստան և տանում են հանգստանալու նաև ձեզ:Դուք ապրում եք առանց իրար մեկ ամիս և վերադառնալով աղջիկը սկսում է այլ կերպ ապրել, կոպիտ ու սառն էր խոսում աղջիկը, բայց դա էլ անցավ...ու անցավ գարնան առաջին ամիսը:Չէիք կարողանում հասկանալ իրար,անընդհատ բաժանվելու փորձեր էիք անում, բայց աղջիկը թույլ չէր տալիս:Տղան այլևս չէր զանգում, ժամանակն ամբողջովին անցկացնում էր ընկերների հետ:Իսկ դու արցունքներով օվկիանոս էր ստեղծում:Եկավ ապրիլի վերջը..Ու մի սուտ հաղորդագրություն փշրեց ձեր սերը:Տղան սոց. ցանցով տեղեկացրել էր, որ մի քանի տարով գնում է Ռուսաստան` ընտանիքի հետ ու այդ ամենն այնքան սառն էր ասում: Աղջիկը վերջ դրեց իրենց մի տարի տևած  հարաբերություններին, որն այդքան ամուր փայփայում էր արցունքներով: 

  Անցավ ապրիլը: Մայիսին աղջիկը շփվում էր իրեն սիրող տղայի հետ, որպես դասընկեր, սրտում սիրելով նախկինին:Այդպես անցավ ամառը...Աղջիկն արդեն կամաց-կամաց սիրահարվում էր, բայց կռվեց նաև իրեն սիրող տղայի հետ` տղայի անհեթեթ պահվածքի պատճառով: 

 Աղջիկն արեց այդ, մոռացավ երկուսին էլ, ապրեց անհոգ ու ժպտալով:Նրա համար միևնույն էր սեր կոչվածը: 2012թ. Սուրբ Ծնունդ:Տղան զանգահարում է աղջկան ու աղջիկն այդժամ բաժանումից հետո առաջին անգամ էր լսում նրա ձայնը:Նույնիսկ այլ հեռախոսով չէր զանգել ու ոչ մի կերպով չէր փորձել հիշել:Ամեն ինչ լավ էր, միայն թե տղան արդեն ափսոսում էր, իսկ աղջկա համար արդեն ամեն ինչ` միևնույն:Աղջիկն ապրում էր սիրտն ու միտքը ընտանիքին, ընկերներին ու բանակային եղբորը նվիրած:Ու մարտի վերջին եղբայրը եկավ մի քանի ժամով ու երբ ճանապարհելով եղբորը, աղջիկը վերադառնում էր տուն, տնից բավականին քիչ հեռավորության վրա տեսավ նախկինին...Նայեցին իրար աչքերի...Ու միայն Աստված գիտի, թե ինչեր էին պտտվում նրանց գլխում:

 Աղջիկը գեղեցիկ էր...Կարծես Աստված էր այդպես արել, որ նա փայլեր այդ օրը:Բայց ամեն ինչ մնաց միայն այդպես...Մոռացվել էր սերը աղջկա սրտի...

 

 Այս պատմությունը հորինեցի, որպեսզի ցույց տամ 14-16 տարեկանների գրեթե միշտ կրկնվող պատմությունները , հիմնականում բաժանվում են կրկնվող պատճառներով ու վերջում մեկը միշտ զղջում է:

 Հետևեք իմ օրինակին, մինչև հիմա չգիտեմ սերն ինչ է: :D  Հեռու եմ դրանից ու չափազանց զբաղված դրա համար, իսկ եթե ունեք սիրած էակ, ՊԱՀԵՔ ՁԵՐ ԿՈՂՔԻՆ, ՄԻ' ԿՈՐՑՐԵՔ...