«Բայց ինչի...ինչի դա արեցիր:Ինչի ինձ ստիպեցիր սիրել , իսկ ինքդ հրաժարվեցիր:Ես ով եմ՝ մարդ եմ այնպես չէ:Դու ինչպես կարողացար:Ես կխելագարվեմ:Մինչև հիմա չգիտեի, թե ինչ է սերը և հիմա հասկացա. Սերը դա տանջանք է, ատելություն և տառապանք:Իսկ սիրտդ...սիրտդ, որ այդքան ինձ սիրում էր ինչպես փշրվեց՝ կարող ես բացատրել:Չէ, չէ դու ինձ չես սիրել դա սուտ էր, սուտ, իսկ ես հիմարի նման հավատացի քո խոսքերին:Ես հավատացի և պատժվեցի՝ ցմահ բանտարկվելով քո սրտում:Միթե մոռացել ես այն քնքուշ խոսքերը, որ ասել ես:Միթե կարող ես այդքան հեշտ ցավ պատճառել...հիմա եմ հասկանում՝ թե ինչպես էին տանջվում, երբ անպատասխան սիրում են...երբ կոտրում են նրանց սիրտը:Ես ինքս էլ եմ կոտրել, բայց միյայն քեզ համար:Իսկ պատասխանը...պատասխան չկա՝ ես ուղղակի, ուղղակի հավատացի:Միշտ ձգտել եմ հեռու մնալ սիրահարվելուց, բայց այն գալիս է հեռու լինես՝ թե մոտիկ:Իսկ գիտես հիմա ինչ է սիրտս զգում...ցավ...ցավում է կարծես հրազենից վիրավորված լինի, իսկ այն ժամանակ թրթռում էր ծիտիկի նման:

Իսկ դու գիտես, որ իմ սրտին վիրավորող հրազենը՝ քո այդ փոքրիկ սիրտն է եղել...

Իսկ դու գիտես, որ իմ սրտի ամեն լարը քեզ է սպասել...

Չէ, չգիտես...հիմա դու միյայն ծիծաղում ես, որ սիրել ես՝ հետո կորցրել:Բայց դու գիտես, որ իմ կյանքի միակ տխուր հատվածը դա ԴՈՒ ես...

Բայց դու երբեք չես իմանա, թե ինչի եմ քեզ մեղադրում...գուցե իմանաս այն ժամանակ, երբ անպատասխան սիրահարվես...այդ ժամանակ դու տրորված քեզ կզգաս...և ես այն ժամ չեմ ճանաչի քեզ՝ գիտես ինչու, որովհետև քո աչքերում միշտ կար սիրո կրակ, իսկ այդ ժամանակ չի լինի, և գուցե այդ ժամ դու ինձ հասկանաս ու վերադառնաս իմ կյանք, բայց ես քեզ կմերժեմ ու կտրորեմ ինչպես ԴՈՒ վարվեցիր ինձ հետ...միյայն մի բան կուզեմ, որ մոռանամ քեզ, պոկեմ կյանքիս այն էջերը՝ որում միյայն ԴՈՒ ես իշխում...կուզեմ պոկել, այրել և թաքցնել այնպիսի տեղ, որ չգտնի ոչ ոք և չկպնի՝ ԱՅԼԱՊԵՍ ԿՎԻՐԱՎՈՐՎԻ...»