Նրանք առաջին անգամ հանդիպեցին մանկապարտեզում:Դեռ փոքր էին, բայց սիրում էին միմյանց ...Չէիր կարող ասել դա սե՞ր էր ,թե ուղղակի մանկական համարկրանք, որը կմոռացեր մի քանի օր իրար չտեսնելուց, բայց...

Նրանք վերջացրեցին մանկապաետեզը և կյանքի դասավորվածությամբ հայտնվեցին նույն դասարանում ու դեռ իրար չէին մոռացել:Մանկուց իրար հետ՝ նստում էին նույն նստարանին, խաղում էին իրար ձեռք բռնած և արդեն մեծ են : Չես նկատում ինչպես անցավ այդքան տարի, ինպե՞ս նրանք մեծացան և հավատացին միմյանց, հավատացին այն սիրուն, որ բնակվում էր զգացմունքից կուրացած սրտում: Նրանց չէր բաժանի ոչ ոք, ոչ ոք չէր խորտակի հասունացած սերը:

Մի պահ չես հավատում, որ գոյություն կունենա իսկական սեր, որովհետև քսանմեկերորդ դարը լի է խաբկանքով, անահավատությամբ, երկու խավերի լուրջ տարբերույամբ, որը դառնում է երկու էակի կործանման պատճառ:

Իսկ անձամբ իմ դեպքում ես չեմ հավատում իսկական սիրուն...