Ինչ ցուրտա...խոսքը եղանակի մասին չի,այլ մենակության:Միայն մենակւթյան զգացւմն է,որ կարող է այսքան սարսափելի լինել,քանի որ եթե դրսում ցուրտ լինի կարող ես տաք հագնվել կամ տանը մնալ,իսկ ներսի սառնւթյունը ու փոթորիկը կարող է հանգստացնել միայն նա:Անգամ եթե դրսում լիներ ամենացուրտ եղանակը և դու լինեիր կողքիս ես չէի զգա ցուրտը, այլ կզգայի քո ջերմությունը, երբ գրկեիր ինձ և ասեիր , թե ինչքան ես ինձ սիրում... բայց ցավոք դա հնարավոր չէ: Հիմա ամեն ինչ կտայի որ գոնե 1 րոպե ձայնդ լսեի, բայց չեմ կարող:Բոլորն ասում են...կանցնի, չմտածես...ամեն ինչ լավա լինելու...դու դեռ կգտնես քո երկրորդ կեսին: Իսկ ես...ես ժպտում եմ ու պատասխանում`գիտեմ, իհարկե կգտնեմ, չի կարող լավ չլինել, բայց հոգուս խորքում գիտեմ միայն մի բան` ԱՌԱՆՑ քեզ ՈՉԻՆՉ էլ լավ չի լինի...առանց քեզ ես ուղղակի կդադարեմ ապրել ու կսկսեմ ուղղակի գոյատևել:Երբ քեզ տեսնում եմ էլ չեմ մտածում ինձ սիրում ես թե ոչ:
Սիրում եմ այնպես, որ մեկ-մեկ ինձ թվում է, որ էլ չեմ կարող սիրել քեզ ավելին, որ սրտումս էլ տեղ չկա: Երբ կարծում էի, որ ցավս ավելի մեծ չի կարող լինել սխալվում էի: Նրա գնալուց հետո սրտումս եղած վերքը բացվում է, դառնում է ավելի ծանր ու անտանելի: Կարծես ինչ-որ մեկը ուզենա կտոր-կտոր անել սիրտս:Եվ այդ մեկը դու ես:Բայց հիմա...արդեն անցել է բավական երկար ժամանակ մեր վերջին հանդիպումից:Եվ իմ վերքը սպիանւմ է,բայց ամեն անգամ բջջայինի զանգը լսելուց սրտի թռթիռով վերցնւմ եմ այն եվ հասկանւմ,որ այդ վերքը երբեք չի լավանա ու ես ընդմիշտ կսիրեմ քեզ ու կսպասեմ քո զանգին...