Դու եկել ես նորից...Բայց այս անգամ ևս կարճ ժամանակով: Բնավ երբեք էլ ժամանակ չես ունեցել ինձ համար, ինձ հետ երկար մնալու համար: 4 ամիս անհետացել էիր ...Կարող էիր ուղղակի ասել , որ ինձ համար ժամանակ չունես,ավելի կարևոր գործեր ունես, ես դա չեմ ընդունի , բայց կհասկանամ: Չեմ ընդունի , այո..դու կարող ես ընդունել այն ինչը միշտ քեզ համար իդեալական է թվացել?...Բնավ չես կարող...Գուցե նեղացել ես? Ինչի համար? Նրա համար , որ ժամանակ առ ժամանակ չենք հասկացել իրար? որ  ժամանակ առ ժամանակ չեմ լսել քեզ? Այո հնարավոր է չեմ լսել , չեմ հասկացել, չեմ համաձայնել քեզ հետ, բայց այնուամենայնիվ , քեզ միշտ սիրելեմ...Ու հիմա տանջվում եմ , քանզի իրոք սիրելեմ... 
    Միթե դա բավական չէ? միթե դա կարևոր չէ ավելի?  
    Ու քայլում ենք հիմա, սկսում եմ կամաց քայլել , որպիսի երկար մնամ քեզ հետ:Բայց ինչու? Ինչու ես միշտ շուտ գնում? Ինչու ես ուրիշներին ավելի շատ կարևորում? Ինչ էլ լինի ես կկատարեմ խոստումս , ես կսպասեմ քեզ և ոչ թե նրա համար . որ դա խոստում է , այլ որովհետև Սիրել եմ..Ու սիրոմ եմ...և այն էլ շատ, այնքան , որ մատրաստ եմ դիմանալ ամենավատին ու դժվարին
 Սիրում եմ...և սիրում եմ խենթանալու չափ: Եվ իչքան էլ դժվար է հավատալ, որ անկեղծ սեր կա, ես հավատում եմ: Եթե պետք է բացառություն անել հանուն սիրո , ես բացառում եմ: Պետք է խենթանալ, ես խենթանում եմ...
 Ուզում եմ հավատալ ամենքին ...ուզում եմ չկորցնել լավի զգացումը, ուզում եմ հավատալ հրաշքներին ու հավատում եմ...
 Եվ թեկուզ ինձ չեն հասկանում ու մեղադրում են , ես դա ներում եմ...Քանզի սիրում եմ...