 Չգիտեմ ինչու,երբ մտովի վերադառնում եմ մանկություն,հիշում եմ խենթություններս,անմիտ քայլերս, մի պահ ուզում եմ,որ հրաշք կատարվի`վերադառնամ մանկություն և ամեն ինչ նորից սկսեմ....Միայն մի բանի համար եմ ափսոսում,որ երբեք չի լինելու այդպիսի հնարավորություն և ես երբևիցէ չեմ կարող զգալ ու անել այն նույն խենթությունները,ինչը,որ ժամանակին ինձ համար այնքան հասանելի էր....ՈՒզում եմ ասել,,, ```սիրելի մանուկներ,վայելեք ձեր ամենաանհոգ տարիքը,մի' երազեք մեծանալու մասին,մի' մտածեք ապագայի ու հասուն տարիքի մասին```....
Ես ինքս այդ տարիքում երազում էի մածանալու մասին,,,ուզում էի շուտ մեծանալ,որպեսզի դառնաի ավելի ինքնուրույն,անկախ մարդ,բայց հիմա եմ հասկանում,որ մեծանալ և դառնալ ինքնուրույն ու անկախ միշտ էլ հնարավոր է,միայն ցանկություն է պետք,սակայն վերադառնալ մանկություն առավելևս դառնալ կրկին անհոգ երբեք չես կարող:Ես դեռ այնքան էլ մեծ և չափահաս մարդ չեմ,սակայն այնպես անմիտ ու անհոգ ինչպես մի քանի տարի առաջ էի,հաստատ երբևե էլ չեմ լինի...
Եթե դու էլ ինձ պես կարոտել ես մանկությունդ,ու քո նվիրական երազանքներից մեկն է կրկին հայտնվել այնտեղ,ապա խնդրում եմ,գրիր քո մանկության ամենախենթ արարքը,և ասա արդյոք կցանկանայի՞ր այն կրկնել...
| 
Главная 
